Volgens de jurist Van Deventer, die

Volgens de jurist Van Deventer, die zelf als advocaat in Indië rijk was geworden en in 1897 naar Nederland was teruggekeerd, was de belangrijkste reden voor een dergelijke plicht het grote batige saldo dat in de tijd van het cul- tuurstelsel in Indië was verdiend en naar Nederland was gevloeid. Zoals de his- toricus Robert Fruin in 1865 reeds in De Gids had betoogd dat het in Indië ver- diende geld aan het welzijn van de kolonie besteed moest worden, zo schreef ook Van Deventer in 1899 dat Nederland een ‘ereschuld’ had aan Indië.[1] De auteur A. Alberts verwoordt de ethische roeping als volgt:

Hasil (Bahasa Indonesia) 2:

Menurut pengacara Van Deventer, yang menjadi pengacara di India yang kaya dan telah kembali ke Belanda pada tahun 1897, alasan utama untuk tugas tersebut adalah saldo kredit besar itu diperoleh pada saat sistem budaya di India dan Belanda telah mengalir. Sebagai arkeolog histone Robert Fruin sudah di Panduan berpendapat pada tahun 1865 bahwa di India uang yang ditangguhkan harus dihabiskan untuk kesejahteraan koloni, seperti juga menulis Van Deventer pada tahun 1899 bahwa Belanda adalah "utang budi" itu ke India. [1] Penulis A. Alberts mengartikulasikan panggilan etis sebagai berikut: