GeduldVele jaren geleden leefde er

Geduld
Vele jaren geleden leefde er eens een man, die een zoon had met een mooi uiterlijk en een grote begaafdheid. Hij ging naar school en leerde daar met buitengewoon veel vlijt alles wat men hem onderwees, en had altijd dorst naar nog meer kennisl

Toen hij de leeftijd van een man bereikt had, koos zijn vader een vrouw voor hem uit, met wie hij trouwde. Nauwelijks had men de bruiloft op passende wijze gevierd, of de vader van de jongeman stierf. Hij werd begraven en men rouwde veertig dagen lang om hem; toen zette zijn zoon zijn studie weer voort. Eén van zijn studiegenoten, die uit een ver land was teruggekeerd, vertelde hem dat in het land waar hij was geweest de beroemdste en meest volmaakte heilige woonde, in één woord: het voorbeeld van wetenschap en deugdzaamheid van zijn tijd. Daarop nam de jongeman ogenblikkelijk het besluit zich in dat land te gaan vestigen en les te nemen bij de beroemde en heilige man.

Hij ging dadelijk naar huis, pakte zijn sandalen, zijn reistas, wat spullen en een wandelstok en ging op weg naar het verre land, om bij de beroemde meester in de leer te gaan.

Veertig dagen en veertig nachten liep hij aan een stuk door en bereikte eindelijk het land, waarnaar zijn geest op zoek was. Hij vond de beroemde meester al spoedig en stelde zich aan hem voor. De meester, die een smidse had en daarin werkte, vroeg hem: "Wat wil je jongeman?" - "Het Weten leren," antwoordde hij. De smid gaf hem de blaasbalg en beval hem te trekken. De leerling trok en liet de blaasbalg op bevel van de meester weer los, om zo het vuur in de smidse aan te wakkeren.

Een dag, een week, een maand, een jaar en nog meer jaren gingen zo voorbij, zonder dat iemand met hem sprak en waarin hij steeds dezelfde handeling herhaalde. Wel zag hij mensen langs de smidse komen, die zijn meester vragen stelden en van hem antwoord kregen. Weer anderen kregen van de meester een bepaalde taak; zij bleven in de smidse en ook zij moesten een bepaalde handeling dag in dag uit herhalen, en ze deden dat net als hij, zonder vermoeid te raken, zonder een woord te wisselen en zonder ook maar ooit te klagen. Zo gingen tien jaar voorbij.

Toen was het geduld van de jongeman op en waagde hij het de meester te vragen: "Meester?" - "Wat wil je?" antwoordde de smid, en hij zei: "Het Weten!" - "Trek aan je blaasbalg!" was het antwoord van de smid en ging door met zijn werk, zonder zich te laten ophouden.

Het enige plezier van de jongeman was, als hij uitgeput van zijn dagelijkse werk, zijn karige kostje in zijn kamertje at en in de boeken las, die de meester of zijn kameraden hem hadden geleend. Zwijgen was de leefregel, zowel in de smidse als in zijn kamer. Niemand sprak met hem en hij sprak met niemand. Als hij iets wilde weten over een bepaald punt van de grammatica, het recht of de Koran-uitlegging, dan was het hem toegestaan zijn vraag op een briefje te schrijven en bij het binnengaan van de smidse het papier aan zijn meester te overhandigen. De meester wierp het briefje of in het vuur, of hij stak het in de plooien van zijn tulband. Als hij het briefje in het vuur wierp, dan betekende dat, dat de vraag geen antwoord waard was, maar als hij het in de plooien van zijn tulband stak, dan vond de jongeman 's avonds als hij thuis kwam het antwoord van zijn meester aan het hoofdeinde van zijn bed, geschreven in gouden letters. Zo ging de meester met al zijn leerlingen te werk, zonder ooit een van hun briefjes te lezen: of hij verbrandde ze, of hij bewaarde ze in de plooien van zijn tulband.

Er waren precies twintig jaar voorbijgegaan, sinds onze jongeman in de smidse was; toen kwam de meester naar hem toe en sprak: "Je kunt nu naar je land terugkeren, jongeman. Het Weten dat je zoekt heet Geduld."

Toen hij in zijn vaderland kwam, verwonderde hij zich erover, dat hij zo weinig van de wereld wist, hij, die er zo veel van geweten had voordat hij bij de meester in de leer was gegaan.

Eindelijk kwam hij bij zijn huis, en hij verheugde zich op de vreugde van zijn vrouw over zijn terugkeer. Voordat hij echter aan de deur klopte, keek hij door een vensterluik zijn huis binnen. O, wat een schrik, wat zag hij daar! Wat zagen zijn ogen nu! Zijn vrouw zat daar op een tapijt, geleund tegen een stapel kussens. Naast haar zat een jonge, knappe man en ze praatten en lachten samen en brachten de tijd uiterst aangenaam door.

De reiziger nam een pijl uit zijn koket, spande zijn boog en maakte zich gereed zijn vrouw en de jongeman met een pijl te doorboren, toen het woord 'geduld' van de meester hem te binnen schoot. Hij klopte op de deur en er werd opengedaan; het was dezelfde jongeman die hij door het luik bij zijn vrouw had zien zitten. Hij ging de salon in. Zijn vrouw, die hem herkende, snelde hem stralend van vreugde tegemoet en riep de jongeman toe: "Ahmed, mijn zoon, dit is je vader!"

De man knielde neer met zijn gezicht naar Mekka, raakte met zijn voorhoofd de aarde aan en riep: "Allah, twintig jaar lang heb ik geleerd geduld te oefenen en het scheelde maar een haar of ik had zojuist mijn zoon gedood! Hoe onberekenbaar is onze zwakheid, en hoe oneindig is uw wijsheid! Hoe onuitputtelijk uw barmhartigheid!"

Hasil (Bahasa Indonesia) 1:

Kesabaran
bertahun-tahun yang lalu hiduplah seorang, yang mempunyai anak dengan penampilan yang bagus dan pemberkatan besar. Dia pergi ke sekolah dan belajar tidak dengan banyak industri semua yang mengajar dia, dan telah selalu haus akan lebih kennisl

ketika ia telah mencapai usia seorang pria, memilih seorang isteri baginya dari ayahnya, yang ia menikah. Tidak cepat pernikahan telah dirayakan di cara yang tepat, atau ayah dari pemuda yang meninggal. Dia telah dikuburkan dan berkabung dia empat puluh hari; Ketika anaknya melanjutkan studinya. Salah satu murid-muridnya sesama, yang telah kembali dari negeri jauh, mengatakan kepadanya bahwa di negara dimana ia telah yang paling terkenal dan paling sempurna Kudus tinggal dalam satu kata: contoh ilmu pengetahuan dan kebajikan dari waktu. Butuh orang muda segera keputusan untuk menetap di bahwa negara dan bergabung yang terkenal

ia pergi lurus dan kudus man. rumah, menyambar sandalnya, tas perjalanan, beberapa hal dan tongkat dan menuju ke negeri jauh, untuk mendapatkan master terkenal

di kulit.Empat puluh hari dan empat puluh malam, ia berlari ke sepotong oleh dan akhirnya mencapai negara, yang semangatnya sedang mencari. Ia menemukan terkenal master dan segera memperkenalkan diri kepadanya untuk itu. Master, yang telah Jhon s dan bekerja di dalamnya, bertanya kepadanya: "Apa Apakah Anda ingin belajar tahu?"-"Orang muda," jawabnya. Pandai besi memberinya Bellow dan memerintahkan dia untuk menarik. Murid yang ditarik keluar dan menjatuhkan Bellow atas perintah master lagi, sehingga dapat membangkitkan api dalam forge

sehari, seminggu, sebulan, setahun dan bahkan lebih tahun berlalu begitu cepat, tanpa ada yang berbicara dengannya dan dalam yang ia mengulangi tindakan yang sama. Dia melihat orang-orang sepanjang forge, yang pertanyaan tuannya dan jawabannya. Masih orang lain punya dari master tugas tertentu; mereka tetap tinggal di forge dan juga mereka harus mengulangi hari aksi di dan hari, dan mereka melakukan itu seperti dia, tanpa kelelahan, dan tanpa kata tanpa pernah mengeluh. Jadi

sepuluh tahun pergi atas. maka itu kesabaran orang muda pada dan ia memberanikan diri untuk meminta master: "penguasa?"-"apa yang Anda inginkan?"menjawab Smith, dan dia berkata:" tahu! "-" menarik Bellow Anda! "adalah jawaban dari si pandai besi dan melanjutkan karyanya, tanpa

hanya kesenangan berhenti anak muda itu, jika ia kehabisan karyanya harian, misalnya di kamarnya di nya kurang dan dalam buku-buku yang dibaca, yang meminjaminya master atau rekan-rekannya. Keheningan itu menjadi aturan hidup, kedua di forge dalam kamarnya. Tidak ada yang berbicara kepadanya dan dia berbicara kepada siapa pun. Jika ia ingin tahu sesuatu tentang titik tertentu tata bahasa, hak, atau Interpretasi-Quran, maka itu adalah memungkinkan dia untuk menulis catatan dan panggilan pada ketika Anda memasukkan forge kertas kepada tuannya. Master melemparkan catatan atau dalam api, Jika ia meletakkannya di lipatan sorbannya. Jika ia melemparkan catatan dalam api, kemudian, bahwa pertanyaan berarti bahwa ada jawaban itu bernilai, tetapi jika ia terjebak di lipatan sorbannya, kemudian menemukan orang muda sebagai dia datang ke rumah di malam hari jawaban dari master di kepala tempat tidurnya, ditulis dalam huruf emas. Jadi pergi master dengan semua murid-muridnya untuk bekerja, tanpa pernah salah satu catatan mereka membaca: jika ia membakar mereka, atau dia menyelamatkan mereka dalam lipatan serban.

sana adalah tepat dua puluh tahun berlalu, karena kami pemuda di forge; Kapan master datang kepadanya dan berkata, "Anda dapat sekarang kembali ke negara Anda, pemuda. Mengetahui bahwa Anda sedang melihat untuk disebut kesabaran. "

Ketika ia di tanah kelahirannya ia datang, mengagumi tentang hal itu, bahwa ia tahu begitu sedikit dunia, dia bahwa begitu banyak telah diketahui sebelum bergabung dengan master di kulit hilang.

akhirnya datang dia di rumahnya, dan dia sudah tak sabar untuk sukacita istrinya tentang kedatanganNya. Namun, sebelum dia mengetuk di pintu, dia terlihat melalui jendela di rumahnya di Liège. Oh, apa ketakutan, apa yang ia melihat di sana! Apa mata melihat sekarang! Istrinya duduk di sana di atas tikar, bersandar tumpukan bantal. Di sampingnya duduk seorang laki-laki muda, tampan dan mereka berbicara dan tertawa bersama-sama dan menghabiskan waktu perjalanan oleh menyenangkan.

mengambil sebuah panah dari panahnya dan membuat sendiri genit, tertekuk istrinya dan orang muda dengan panah siap Pierce, ketika kata 'kesabaran' kepadanya dalam pangkuan master. Dia mengetuk pintu dan dibuka; Itu orang muda yang sama yang ia telah melihat dengan istrinya duduk yang menetas. Dia pergi ke salon di. Istrinya, yang diakui-Nya, bergegas Dia tersenyum dengan sukacita, dan disebut pemuda: "Ahmed, anakku, ini adalah ayah Anda!"

Pria berlutut dengan mukanya ke Mekah, memukul dengan dahinya di bumi, dan menangis "Allah, selama dua puluh tahun saya belajar untuk bersabar dan itu adalah rambut atau saya hanya membunuh anakku! Bagaimana tak terduga adalah kelemahan kita, dan bagaimana tak terbatas adalah hikmat Anda! Bagaimana tak habis-habisnya rahmat Anda! "